تراوشات یک ذهن بیمار

لا به لای موج های قلبم

تاب می خوری

و موهایت با آهنگ ضربانم

چه زیبا می رقصند!

من کمی آن طرف تر

قایق های کاغذی را

برای فتح دامنت می فرستم

#هونام

به قلم دست نخواهم زد اگر

ذره ای دور شوی

یا فراموش کنی قلب مرا

صبر بکن

جملاتم همه درگیر نگاهت

تو نگاهی بنما

روسری وا کن و لبخند بزن

ببر از من دل و هوش و

هرچه بود و هرچه هست

من برای رقص نیلوفر شب

پشت آن چشم سیاه

من برای پیچ های تند و تیز

لای موهای ظریفت

شعر باید بشوم

شعر باید بشوم

شعر باید بشوم...

#هونام

سخت می شد به چشمانت زل زد

و بازی دیر پلک زدن را باخت.

چه آسان محو شدم

آهن هنگام که چشمانت

سیلی محکمی از چهره ام را

به عمق چشمانم زد

با آن لبخند تلخ مصنوعی...

و من آن روز بزرگترین دروغ تاریخ را

به تصویر کشیدم...

#هونام

سخت بود...

اما تو...به یاد بیاور

به یاد بیاور ابر را،آسمان را

باران را

در خاطرت هست؟

من بودم،تو بودی و جتری که هرگز باز نشد

درخیابانی بیشتر شبیه به خرابه های ونیز

و ردپاهایی خون آلود که پیوسته پشت سرمان بود

فراموش کردنش آسان بود

و من هزاران بار فراموش کردم

این خاطره ی لعنتی را !

#هونام

لمس کن خاطره ها را

پشت این قاب بلند...

قلبی از جنس زمستان شاید

که در آغوش طبیعت خوابید

به تماشای بهاری دم مرگ

#هونام