روسری وا کن و لبخند بزن
به قلم دست نخواهم زد اگر
ذره ای دور شوی
یا فراموش کنی قلب مرا
صبر بکن
جملاتم همه درگیر نگاهت
تو نگاهی بنما
روسری وا کن و لبخند بزن
ببر از من دل و هوش و
هرچه بود و هرچه هست
من برای رقص نیلوفر شب
پشت آن چشم سیاه
من برای پیچ های تند و تیز
لای موهای ظریفت
شعر باید بشوم
شعر باید بشوم
شعر باید بشوم...
#هونام
[ جمعه 95/2/24 ] [ 11:20 عصر ] [ سهیل ]
